SOSUS – „Tajna broń” cz. 3
Następny sprawdzian systemu SOSUS przypadł na okres kryzysu kubańskiego, gdzie wykryto obecność radzieckiego okrętu podwodnego klasy Foxtrot. Następnie patrol lotniczy potwierdził wcześniejsze informacje. W 1968 r., NAVFAC w Keflaviku dzięki systemowi SOSUS wykrył po raz pierwszy radzieckie atomowe okręty podwodne klasy Charlie i Victor. W tym samym roku system SOSUS odegrał kluczową rolę w zlokalizowaniu wraku USS Skorpion (SSN – 589), który zatonął w pobliżu Azorów.
Okręt wcześniej śledzony był przez system SOSUS, a gdy doszło do tragicznego wypadku znano dokładnie ostatnią pozycję okrętu. Dzięki temu udało się go odnaleźć. W podobny sposób dane z SOSUS ułatwiły zlokalizowanie wraku radzieckiego atomowego okrętu podwodnego klasy Golf, który w niewyjaśnionych okolicznościach zatonął w marcu 1968 r. Części tego okrętu zostały później wydobyte przez CIA w tajnej operacji Jennifer.
Nowa radziecka strategia
Radzieckie atomowe okręty podwodne zaczęły przedostawać się na północny Atlantyk przez Morze Białe, opływając Norwegię dalej kierując się na południe przez Grenlandię i Islandię. Nowa radziecka taktyka wymusiła na US Navy rozbudowę instalacji SOSUS na wody północnego Atlantyku. Postanowiono również założyć nowe stacje NAVFACS w Keflaviku na Islandii (1966 r.) i Brawdy w Walii (1974 r.). Zastosowanie nowszych technologii w konstrukcji m.in., kabli pozwoliły na lokalizowanie nowych cichszych okrętów podwodnych takich jak radzieckie SSBN-y klasy Delta. Po raz pierwszy zarejestrowano nowy okręt radziecki w Keflavik w 1974 r.
Zmiana technologii polegała na używaniu wielu pojedynczych kabli, które następnie dzielono na segmenty. Kable połączono później elektronicznie i dzięki temu osiągnięto większą kierunkowość. Stacja Keflaviku mogła śledzić przepływające okręty podwodne, a następnie uchwycone sygnały przekazywać do innych stacji, które śledziły dalej radzieckie okręty podwodne płynące na swoje patrole.
SOSUS podczas Zimnej Wojny
Okres Zimnej Wojny był gorącą rywalizacją potencjału wojskowego między ZSRR a Stanami Zjednoczonymi. Związek Radziecki rozbudowywał swój potencjał floty podwodnej, wysyłając coraz więcej okrętów na patrole między innymi wzdłuż wybrzeży Stanów Zjednoczonych. SOSUS stał się wtedy “tajną bronią”, która umożliwiła US Navy śledzenie wrogich okrętów podwodnych, które mogły się stać w każdej chwili potencjalnym zagrożeniem dla USA.