Tagged: II wojna światowa
Polskie Radio opublikowało na swojej stronie internetowej zarejestrowane na antenie Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa wspomnienia kmdr Brunona Jabłońskiego, który we wrześniu 1939 roku był oficerem na okręcie podwodnym ORP Wilk. Kmdr Brunona Jabłońskiego...
Witold RYCHTER Rosjanie w ostatnich miesiącach postanowili ukryć swoje okręty wojenne stosując odpowiednie maskowanie. W swojej pomysłowości postanowili zastosować metody sprawdzone w czasach II wojny światowej. Polega ono na pokryciu dziobu i rufy okrętu wojennego...
Witamy wszystkich miłośników historii oraz marynistyki. Zapraszamy do kolejnego konkursu z cyklu HISTORIA może być ciekawa. Celem konkursu jest pogłębianie wiedzy historycznej oraz wspólna zabawa z historią w tle. W tym miesiącu do wygrania...
Mijała czwarta godzina lotu. Pierwszy pilot i dowódca Wellingtona kpt. Emil Ladro przetarł zmęczone oczy i przeciągnął się. “Jeszcze godzina i wracamy do Dale” – powiedział do drugiego pilota, kapitana Jana Białego. Ten odpowiedział skinieniem głowy. Nagle zaczął intensywnie wpatrywać się w jakiś punkt na horyzoncie. Punkt rósł bardzo szybko i rozdzielił się na cztery mniejsze punkciki.
Operacja wysłania przed wojną trzech niszczycieli Polskiej Marynarki Wojennej do Wielkiej Brytanii wciąż wzbudza wiele emocji. Przez jednych jest oceniana jako zdrada i ucieczka z pola walki, przez kolejnych jako dalekowzroczna decyzja ratująca naszą flotę od całkowitej zagłady, a przez jeszcze innych jako dowód na błędną politykę Kierownictwa Marynarki Wojennej. W dotychczasowej literaturze wielokrotnie opisywano sam przebieg, jak i przyczyny zrealizowania operacji „Peking”, natomiast nie doczekała się ona głębszej analizy. Artykuł ten stara się zapoczątkować debatę nad istotą operacji „Peking” oraz wynikających z niej konsekwencji.
Ten rejs miał uratować III Rzeszę. W obliczu klęski Hitler rozkazał wysłać wielkie podwodne transportowce na drugi koniec świata. Miał nadzieję, że dzięki niemieckiej technologii Japończycy pokonają Amerykanów, którzy będą wtedy musieli wycofać część wojsk z Europy.
W 1914 roku Sekretarz Marynarki Wojennej Josephus Daniels zakazał spożywania alkoholu na wszystkich okrętach wojennych Stanów Zjednoczonych. Od czasu tej decyzji filiżanka kawy stała się nierozerwalnym rytuałem dla każdego marynarza.
Latem 1942 środek ciężkości operacji nawodnych sił Kriegsmarine przeniósł się na północ. Surowe, polarne wody stały się areną zażartych starć. Po rozbiciu alianckiego konwoju „PQ-17” strategiczna inicjatywa na arktycznym teatrze działań wojennych przeszła w ręce Niemiec. Starając się wykorzystać dotychczasowe sukcesy, niemieckie lotnictwo przeprowadzało intensywne naloty na Murmańsk i Archangielsk. Kolejnym zdecydowanym krokiem niemieckiego dowództwa miała być seria operacji skierowanych na sparaliżowanie żeglugi na radzieckich wodach wewnętrznych. Rozkaz o rozpoczęciu ich przygotowań Dowództwo Wojny Morskiej (SKL) wydało jeszcze w maju 1942. Dowództwo morskiej Grupy „Nord”, na które spadł obowiązek przeprowadzania akcji, ochoczo wzięło się do pracy i już 1 lipca jego dowódca adm. R. Carls przedstawił „górze” plan operacji „Wunderland”, zgodnie z którą na wody Morza Karskiego miał wyprawić się jeden lub dwa ciężkie krążowniki.
Strategiczne położenie ujścia Świny do morza zauważono już we wczesnym średniowieczu. Niewielkie fortyfikacje obronne wznosili tutaj Słowianie, później Szwedzi i Prusacy. Od 1747 r. Świnoujście zaczęło funkcjonować jako port morski. W 1918 r. rozpoczęto zakrojone na szeroką skalę prace budowlane obejmujące zabezpieczenie portu kamiennymi falochronami oraz umocnienie nabrzeży kanału portowego. Blokada portu, przeprowadzona w 1848 r. przez flotę duńską, przełamana zwycięską bitwą morską przez flotę Królestwa Prus koło półwyspu Jasmund na Rugii, stała się faktycznie momentem początkowym w przekształceniu portu w twierdzę i bazę marynarki.
17 grudnia 1943 r. na redzie Loch Ewe spotkały się statki płynące w przybrzeżnych konwojach z Hull, Middlesbrough, Birkenhead i Clyde, które natychmiast rozpoczęły przygotowania do wypłynięcia ku portom Arktyki. Przyszły konwój otrzymał oznaczenie kodowe JW-55B, a dowództwo nad nim objął kontradmirał (Rear-Admiral) M.W.S. Boucher zaokrętowany na frachtowcu Fort Kullyspell. Planowany czas formowania się konwoju i jego wypłynięcia wyznaczono na 19 grudnia 1943 r. Bezpośrednią jego eskortę stanowiła grupa dwóch niszczycieli z Dowództwa Zachodniego Wybrzeża (Western Approaches Command) Whitehall i Wrestler wraz z trałowcem Gleaner (flagowy) oraz korwetami Honeysuckle i Oxlip. Dowództwo nad nimi sprawował kapitan marynarki (Lt-Cdr) F.J.S. Hewitta.
W czasie II wojny światowej między Japonią a aliantami dochodziło do brutalnych ataków na okręty szpitalne, zarówno z jednej jak i z drugiej strony. Dowódcy japońscy indywidualnie podchodzili do atakowania okrętów szpitalnych, postępując bardzo różnie w zależności od sytuacji, w jakiej się znaleźli. Natomiast alianci atakowali japońskie okręty szpitalne, które niestety, z winy samych Japończyków, nie były odpowiednio oznakowane. Z winy Japończyków okręty podwodne aliantów podczas ataków torpedowych zatapiały okręty japońskie, które przewoziły alianckich jeńców. Dochodziło wtedy do wielkich tragedii.
Niemcy rozpoczęły kolejną wielką operację wojskową, tym razem skierowaną ku wschodniemu, jeszcze niedawno sojuszniczemu państwu. Ogromne sukcesy państw osi w Rosji i trzymanie w szachu Wielkiej Brytanii, zmusiło oba te wielkie mocarstwa, wsparte pomocą Stanów Zjednoczonych, do wzajemnej współpracy i pomocy.
Amerykański okręt podwodny typu Balao z okresu II wojny światowej. Nazwa okrętu pochodzi od ryb z gatunku archerfish. W pierwszych latach służby okręt znany był pod oznaczeniem USS „Archer-Fish”. Okręt zasłynął z zatopienia w 1944 japońskiego lotniskowca „Shinano”.
Cesarska Marynarka Wojenna przystępując do wojny ze Stanami Zjednoczonymi posiadała dwa super pancerniki typu Yamato: Musashi i Yamato. Trzeci okręt tego typu budowany od 1940 roku w stoczni Yokosuka Shinano miał tworzyć razem z pozostałymi okrętami trzon floty japońskiej. Swoistą triadę superpancerników. Pancerniki uznawane za niezatapialne miały być wystarczającą siłą uderzeniową przeciw okrętom amerykańskim czy brytyjskim operującym na dalekim wschodzie. Niestety w związku z trudnościami z zaopatrzeniem i brakiem surowców 12 grudnia 1940 roku prace stoczniowe na Shinano zostały wstrzymane. W 1942 roku podjęto decyzję, aby kontynuować budowę okrętu lecz nie jako pancernik a lotniskowiec.