Typ GATO

HISTORIA OKRĘTU:

Stany Zjednoczone tworząc flotę okrętów podwodnych musiały brać pod uwagę konieczność operowania w bardzo dużej odległości od własnych brzegów, a co za tym idzie od baz morskich. Dlatego amerykańskie okręty podwodne charakteryzowały się dalekim zasięgiem operowania i dobrą szybkością, która była niezbędna do osiągnięcia przydzielonych akwenów patrolowania w jak najkrótszym czasie.

W czasie I wojny światowej przeciwnikiem były Niemcy a głównym terenem działań Ocean Atlantycki, który należało przebyć w jak najkrótszym czasie zachowując jednocześnie długą zdolność bojową.

Japonia podczas tego konfliktu była sojusznikiem Stanów Zjednoczonych, lecz planiści obserwując agresywną politykę tego państwa w Azji zaczęli brać pod uwagę możliwość przyszłego konfliktu z tym państwem. Z tego też powodu opracowana została koncepcja posiadania okrętów podwodnych o odpowiednim zasięgu i autonomiczności przy założeniu że okręty te będą operowały z baz na Zachodnim Wybrzeżu USA, Filipin oraz wysp Środkowego Pacyfiku, które jednak w wyniku konfliktu mogły zostać zajęte przez przeciwnika we wczesnym etapie wojny. Planiści stworzyli tzw. „Plan Orange”, w którym zawarte zostały koncepcje działania floty okrętów podwodnych.

Podczas drugiej wojny światowej amerykańskie okręty podwodne, operując na znacznych odległościach od swoich baz, zatopiły ponad 90% tonażu floty japońskiej. Było to wielkie osiągnięcie zarówno dzięki złamaniu szyfrów japońskich, jak i doskonałych możliwości bojowych okrętów tej klasy.

Obecnie kilka okrętów typu Gato można oglądać w muzeach na terenie Stanów Zjednoczonych.