Typ GATO
Witold RYCHTER
PRODUCENT: USA
KLASA: Okręt podwodny o napędzie spalinowo-elektrycznym.
DANE TECHNICZNE:
- Wyporność nawodna: 1.816 ton
- Wyporność podwodna: 2.424 ton
- Wymiary okrętu: długość 95,2 m, szerokość 8,3 m, zanurzenie 4,7 m
Napęd: Spalinowo-elektryczny na dwie śruby. Cztery silniki diesla firm: Fairbanks, Morse /General Motors/ Hooven, Owens lub Rentschler; dwa silniki elektryczne firmy General Electric /Elliot Motor/ Allis-Chalmers.
Prędkość max: 20/25 w na powierzchni, pod wodą 8,75 w.
Zasięg: 10.000-13.000 Mm przy prędkości 14 węzłów / wg innych źródeł 11.800 Mm przy prędkości 10 węzłów (21.900 km przy prędkości 19 km/h) na powierzchni. 100 Mm przy prędkości 3 węzłów (185 km przy prędkości 5,6 km/h) w zanurzeniu.
Autonomiczność: 75 dni
Załoga: wraz z oficerami 80-85 marynarzy
Głębokość zanurzenia: 91 m
Maksymalna długość zanurzenia: 48 godzin.
KONSTRUKCJA:
Marynarka Wojenna USA odnośnie konstrukcji okrętów podwodnych, wychodziła z założenia iż należy udoskonalać stopniowo produkcję okrętów podwodnych, które mimo że nie osiągały doskonałych parametrów w niektórych aspektach, były wyjątkowo solidne. Cechowały się dużym zasięgiem, dobrymi warunkami życiowymi załogi oraz możliwością przenoszenia dużej liczby zapasowych torped. Typ Gato prezentował więc wszystkie istotne atrybuty okrętów, które miały działać przez długi okres w znacznej odległości od baz.
Przebywanie okrętów podwodnych z dala od baz powodowało że Marynarka Wojenna USA zwracała szczególną uwagę na niezawodny napęd. Bardzo długo trwały poszukiwania godnego zaufania producenta niezawodnych silników dieslowskich. Marynarka Wojenna zaangażowała się nawet w program instalowania silników wysokoprężnych na kolei amerykańskiej. W efekcie prowadzonych prac powstały aż cztery typy świetnych wysokoobrotowych silników spalinowych. Amerykanie prowadzili również prace badawcze z kombinowanym napędem, który zastosowano w klasach T i G, jednak przy typie Gato postanowiono powrócić do sprawdzonego i solidnego napędu spalinowo-elektrycznego.
Klasa Gato była rozwinięciem wcześniejszej klasy Porpoise pod względem konstrukcyjnym. Okręty miały dużą prędkość nawodną przekraczającą 20 w., która zapewniała bardzo szybkie dotarcie do akwenów patrolowania oraz była bardzo przydatna w zajmowaniu dogodnej pozycji przed atakiem torpedowym.
Konstrukcja okrętów była całkowicie spawana a produkcja zlecona została czterem stoczniom. Jedna ze stoczni w Maniwotoc położona była nad jeziorem Michigan około 1600 km w głębi lądu. Okręty z tej stoczni wodowane były bocznie a następnie musiały płynąć na południe wodami Missisipi by dotrzeć do baz w których miały stacjonować.
Konstrukcja typu Gato ukazała mądrość amerykańskiej długodystansowej polityki, koncentrującej się na rozwoju niezawodnego kadłuba i urządzeń napędowych. Możliwe to było gdyż nie musiano się jednocześnie koncentrować na budowie innych mniejszych jednostek.