SOSUS – „Tajna broń” cz. 2
Maszyny LOFAR używane w stacji SOSUS w Centerville. Każda stacja była wyposażona w setki tego typu urządzeń. Każde z nich przedstawiały obraz niskiej częstotliwości dźwięku wytworzonego przez matrycę, wzdłuż danego kierunku wiązki. Maszyny te używały do zapisu dźwięku papieru dymnego, wytwarzając jednocześnie wszechobecny zapach ozonu.
Instalacje pierwszej generacji oraz wstępne doświadczenia operacyjne
Pierwsza stacja NAVFAC zbudowana została na zlecenie programu Cezar we wrześniu 1954 w Bazie Sił Powietrznych Ramey w północno-zachodnim Portoryko. Przed końcem roku podobne stacje powstały w Grand Turks i San Salvador na Wyspach Bahama. Pod koniec 1957 roku kolejne stacje zostały założone na Bermudach, Shelburne (Nowa Szkocja), Nantucket, na Przylądku May, Przylądku Hatteras, Antiqua, Eleuthera i na Barbados. Wystarczyło jedno spojrzenie na mapę wschodniej części regionu Północno-Antlantyckiego, by zrozumieć racjonalność lokalizacji tych urządzeń. Tworzą one duże półkola od Barbados do Nowej Szkocji, otwierając się w kierunku podwodnej otchłani Przesmyku Środkowo-Atlantyckiego. Daje to zarówno doskonalą informację na temat głębokiego koryta oceanicznego jak i możliwość korelacji kontaktu między matrycami o szerokich punktach obserwacyjnych. Aby zapewnić optymalną współpracę akustyczną z kanałem głębokiego dźwięku, matryce nakierowane były na zewnątrz krawędzi kontynentalnego szelfu. Ponieważ długość kabli ograniczona była do 150 metrów, stacje NAVFAC musiały być lokowane na wybrzeżach w miejscach, gdzie załamanie szelfu kontynentalnego znajdowało się najbliżej lądu. Dwa lata później ta koncepcja operacji została rozszerzona o stację SOSUS w Argentia, w Nowej Fundlandii, tak by przetwarzać wyniki kilku matryc zanurzonych w płytkiej wodzie na południe od Grand Banks. c.d.n.
Witold Rychter
Przeczytaj też:
SOSUS – „Tajna broń” cz. 1
SOSUS – „Tajna broń” cz. 2
SOSUS – „Tajna broń” cz. 3