SOSUS – „Tajna broń” cz. 2
Pierwszy prototyp instalacji SOSUS został rozmieszczony na dnie niedaleko wyspy Eleuthery przy wykorzystaniu brytyjskiego okablowania w styczniu 1952 roku. Matryca liniowa miała długość 1000 stóp z 40 hydrofonicznymi elementami umieszczonymi na głębokości 240 sążni. Po serii zakończonych sukcesem prób detekcji z wykorzystaniem amerykańskich okrętów podwodnych marynarka wojenna zdecydowała się w połowie roku na instalację podobnych matryc wzdłuż całego wschodniego wybrzeża USA. Dwa lata później US Navy zamierzała rozszerzyć ten system również na zachodnie wybrzeże oraz Hawaje.
Te wczesne matryce liniowe SOSUS były umieszczane na dnie morza w lokalizacjach umożliwiających dostęp do kanałów głębokiego dźwięku skierowanych w kierunku spodziewanego zagrożenia. Ich indywidualne hydrofonowe dane wyjściowe były przesyłane do stacji przetwarzania zlokalizowanych na wybrzeżach.
W stacjach NAVFAC sygnały akustyczne były przetwarzane w taki sposób, by stworzyć wachlarz poziomych “wiązek”, z których każda reprezentowała łączny sygnał dźwiękowy z małego sektora – ustawionego w konkretnym kierunku. Analiza częstotliwości czasu wąskiego pasma w regionie spektralnym została przeprowadzona na takich samych “wiązkach” wychodzących, jednocześnie używając opisanej powyżej techniki LOFAR. Zdolność takiej analizy nie tylko pozwoliła wyodrębnić szerokie pasma szumu oceanicznego, ale również zidentyfikować charakterystyczne częstotliwości związane z obrotową maszynerią. Był to klucz do wykrycia i zaklasyfikowania celów. Analizator LOFAR był łączony z każdą wiązką każdej matrycy w NAVFAC, gdzie na dużej przestrzeni stały maszyny i z dużą szybkością zapisywały przesyłane dane na dymnym papierze przez 24 godziny.
Te zapisy były cały czas sprawdzane przez specjalnie do tego zadania wykwalifikowany personel, którego zadaniem było wyszukiwanie różnych zapisów dźwięków podwodnych, co pozwalało na naprowadzenie na możliwy cel generatora. Później, jeśli jednoczesne kontakty były zbierane na matrycach w oddzielnych lokalizacjach, pozycja celu mogła być oszacowana za pomocą triangulacji.