SOSUS – „Tajna broń” cz. 2
SOSUS – Rozwój wczesnej inżynierii
Głównym rezultatem Projektu Hartwella było podpisanie, w 1950 roku, kontraktu między Biurem Badań Morskich (ONR) a amerykańską firmą telefoniczno-telegraficzną AT&T i jej komórką produkcyjną Western Electric na rozwinięcie podwodnego systemu kontroli opartego na dystrybucji dźwięku o szerokim zasięgu. Pod tą egidą, Laboratorium Telefoniczne Bella zainicjowało serię eksperymentalnych prób, instalując podwodne czujniki, w New Jersey, wyspie Eleuthera i na Bahamach. Dodatkowo, AT&T zaadaptowało swój, dopiero co wynaleziony, spektrograf służący do analizy dźwięków mowy, do podobnego urządzenia zwanego LOFAR (Analiza i Zapis Niskich Częstotliwości) zaprojektowanej po to, by analizować podwodne sygnały o niskiej częstotliwości w czasie zbliżonym do rzeczywistego. Zarówno LOFAR, jak i spektrograf generował obraz nadchodzącego fragmentu dźwięku w odpowiednim trybie częstotliwości, na którym zapis czasu zawartości spektralnej przedstawiony był w postaci zaciemnienia specjalnego czułego papieru przez elektrostatyczną igłę poruszającą się ruchem wahadłowym wzdłuż osi częstotliwości. W tenże sposób, obecność różnorakich dźwięków na dnie morza, generowanych przez jednostki podwodne w zapisie spektograficznym mogła być rozpoznana w postaci sygnału zbieranego przez matrycę. Ta główna część pracy, wykonana w większości przez AT&T otrzymała kodową nazwę Projekt Jezebel. Pracę nad tym projektem odbywały się pod kierownictwem kapitana Josepha Kellyego.
W międzyczasie, marynarka wojenna nadal wspierała Maurica Ewinga, pracującego wtedy w Laboratorium Hudsona na Uniwersytecie w Colombia, w dalszych pracach nad zagadnieniem rozchodzenia się dźwięku pod wodą o niskiej częstotliwości. Wysiłek ten wzbogacony został pracą Woods Hole i kalifornijskiego Instytutu Oceanografii Scripps, które skoncentrowały się na dogłębnym zrozumieniu transmisji dźwięku o dalekim zasięgu.
Kiedy prace nad Projektem Jezebel i Projektem Michael zostały ukończone, postanowiono połączyć osiągnięte wyniki w celu zaprojektowania oraz przeprowadzenia prac inżynieryjnych i zbudowania urządzeń mogących śledzić sygnały dźwiękowe emitowane przez okręty.
Następnie urządzenia te zostały rozmieszczone na rozległym obszarze w miejscach przewidzianych przez Fredericka Hunta z Hartwell. Dwa projekty zostały sklasyfikowane akronimem SOSUS i otrzymały wspólną nazwę Projekt Cesar.