Podwodne lotniskowce
Parametry techniczne
Wyporność | nawodna: 5200 t podwodna: 6500 t |
Długość | 122 m |
Szerokość | 12 m |
Zanurzenie | ok 100 m |
Napęd | 4 silnik wysokoprężne diesla o mocy 2250 KM każdy 2 silniki elektryczne o mocy 2100 KM każdy, dwie śruby |
Prędkość | nawodna: 18,7 węzłów podwodna: 6,5 węzła |
Zasięg | 37 500 mil morskich przy prędkości ekonomicznej 14 węzłów |
Załoga | 144 |
Uzbrojenie | 1 działo kalibru 140 mm 10 działek 25 mm Typ 96 (3xIII, 1xI) 8 wyrzutni torpedowych 533 mm z zapasem 20 torped |
Wyposażenie lotnicze | 3 samoloty Aichi M6A1 Seiran |
Wejście do służby 1 jednostki | 1944 |
Autonomiczność | 90 dni |
Uzbrojenie okrętu
Okręty typu Sen-Toku były uzbrojone w 8 wyrzutni torped kalibru 533 mm usytuowanych na dziobie. Jedno działo kalibru 140 mm zamontowane na pokładzie. Trzy potrójne działka przeciwlotnicze kalibru 25 mm oraz jedno pojedyncze działko kalibru 25 mm.
Głównym uzbrojeniem tych okrętów miały być przenoszone w specjalnych hangarach 3 wodnosamoloty Aichi M6A1 Seiran (Górska mgła) – specjalnego przeznaczenia, bombowo-torpedowe. Samoloty zostały specjalnie przystosowane do rozłożenia na kilka części, tak aby zmieścić je w hangarze. Początkowo zakładano że okręty będą przenosić dwa samoloty ale podczas prac projektowych uznano iż warto dodać trzeci hangar dla kolejnego samolotu. Dzięki tej zmianie projektowej wzrosła efektywność bojowa okrętów podwodnych.
Samoloty mogły przenosić jedną torpedę wz. 91 o wadze 850 kg lub jedną bombę o masie 800 kg albo dwie bomby o wadze 250 kg i były podstawowym uzbrojeniem ofensywnym tych okrętów. By ułatwić start samolotów na pokładzie okrętu zamontowano katapultę.
Aichi M6A1 Seiran
Prace nad samolotem rozpoczęły się w czerwcu 1942 roku, w fabryce Aichi Kokiki KK. Początkowo miał to być samolot jednorazowego użytku, dlatego nie planowano wyposażyć go w podwozie. Samolot po wystrzeleniu z katapulty zamontowanej na pokładzie okrętu podwodnego i wykonaniu zaplanowanego zadania bojowego miał wodować w pobliżu okrętu. Następnie miano wyłowić załogę a samolot miał być porzucony.
W toku prac koncepcyjnych zdecydowano się na zamontowanie pływaków, a okręty wyposażono w dźwig umożliwiający podniesienie samolotu, a następnie zdemontowany mógł być przechowany w hangarze.
Łącznie wyprodukowano 28 sztuk samolotów w trzech wersjach:
- 8 szt. wersji M6A1
- 18 szt. wersji M6A1 model 11
- 2 szt. wersji M6A1-K.
Wodnosamolot Aichi M6A1 Seiran był dwumiejscowym, wolnonośnym dolnopłatem o konstrukcji metalowej (wiele samolotów produkowanych w czasie II wojny światowej, miały konstrukcję drewnianą).
Podwozie samolotów było pływakowe na wolnonośnych pylonach, których montaż lub demontaż trwał tylko 2,5 minuty. Poszczególne elementy samolotu dawały się składać do hangarowania. Składane były płaty oraz część usterzenia. Złożony samolot znajdował się w hangarze na zaprojektowanym wózku z siłownikami hydraulicznymi. Z hangaru złożony samolot był wytoczony po szynach, które były przedłużeniem toru katapulty. Dzięki siłownikom ustawiano samolot w pozycji startowej. Skrzydła rozkładały się hydraulicznie, następnie mechanicy doczepiali do nich, pylony oraz pływaki. Całkowity montaż samolotu trwał zaledwie 6 minut. Dzięki temu okręt szybko mógł „wystrzelić” samoloty i bezpiecznie się zanurzyć.
Samolot był wyposażony w silnik tłokowy, chłodzony cieczą w układzie odwróconego „V” Aichi Atsuta 32. Silnik ten był wierną kopią niemieckiego silnika Daimler-Benz DB 601A.