Peruwiańskie okręty podwodne typu „Dos de Mayo” (Sierra)
Aleksandr MITROFANOW (Litwa)
Chociaż pierwszy okręt podwodny w pełnej gotowości bojowej wszedł w skład peruwiańskiej floty wojennej(Marina de Guerra del Perú) 19 sierpnia 1911 roku , to próba stworzenia jednostki podwodnej w tym kraju sięga okresu wojny pacyficznej pomiędzy Peru i Chile, kiedy to w latach 1879-1881 pod kierownictwem inżyniera Federico Blume wprowadzono do służby okręt Toro.
W latach 1912-13 do Peru przybyły zbudowane we Francji Ferrei Palacios.Chociaż ich czas służby był krótki(wycofano je w 1921 roku), okręty stały się prawdziwą kuźnią kadr dla floty podwodnej Peru. Kolejnym krokiem w rozwoju sił podwodnych była budowa w USA w latach 1926-1927 czterech okrętów podwodnych typu„R”. Te okręty znajdowały się w służbie przez 23 lata.
Ze względu na starzenie się okrętów typu „R”, 2 lipca 1951 roku podpisano kontrakt z amerykańską spółką Electric Boat Co. na budowę dwóch okrętów podwodnych projektu 231-EA (typ „Sierra” według peruwiańskiej terminologii), a później (1 lipca 1955 r.) podpisano kontrakt o wartości 15,7 mln USD na dostawę jeszcze dwóch okrętów tego samego typu. Budowa została przeprowadzona w stoczni New London Ship & Engine Company w Groton (stan Connecticut),należącej do spółki Electric Boat.
Firma Electric Boat (obecnie nazywa się General Dynamics Electric Boat, i jest oddziałem kompanii General Dynamics Corporation) została założona w 1899 roku dla budowy okrętów podwodnych, zaprojektowanych przez amerykańskiego konstruktora Johna Hollanda i jest głównym dostawcą okrętów podwodnych, w tym atomowych, dla U.S. Navy od ponad 100 lat.
Projekt nie był nowy, jego prototypem były eksperymentalne okręty typu „Mackerel” (2 jednostki),zbudowane przez Electric Boat Co. w latach 1939-1941. Anachroniczne było uzbrojenie artyleryjskie, jednak zachowało się ono do końca służby okrętów. Było to spowodowane faktem, że peruwiańscy sztabowcy planowali wykorzystać działa dla ogniowego wsparcia pododdziałów morskich sił specjalnych. Nowością były chrapy i bardziej nowoczesne wyposażenie elektroniczne.
Okręty weszły do służy w latach 1954-1957 i otrzymały nazwy S-41 Lobo, S-42Tiburón, S-43 Atún, S-44 Merlin.
Głowna maszynownia składała się z dwóch dwusuwowych w kształcie V12-cylindrowych diesli General Motors 278A, dwóch silników elektrycznych o mocy po 1200 KM i dwóch zespołów baterii akumulatorowych.
Uzbrojenie torpedowe składało się z 4 dziobowych i 2 rufowych wyrzutni torped kalibru 533 mm do strzelania amerykańskimi torpedami z akustycznym systemem samonaprowadzania typu Mk 37 mod. 2 i mod. 3 (z silnikiem elektrycznym), Mk 37 C (z silnikiem termicznym) i innymi.
Te torpedy zostały zaprojektowane, aby zniszczyć zarówno nawodne jak i podwodne cele. Do sterowania strzelania torpedowego służył Torpedo Data Computer Mk 3 mod. 5.
Pierwsze dwa okręty serii miały też uzbrojenie artyleryjskie. Było to przetestowane w latach drugiej wojny światowej na amerykańskich okrętach podwodnych działo 127 mm Mark 17 5”/25 na lawecie Mark 40.
Główne dane techniczne zainstalowanej artylerii Mark 17 5”/25 Wet Mount Mark 40:
- kaliber, mm, 127
- długość lufy, kalibry, 25
- waga sprzętu, t 2
- kąty wznoszenia -10°/+85°
- prędkość początkowa pocisku, m/sek 640
- skuteczny zasięg ostrzału, m/kąt wznoszenia 13 300/40°
- masa pocisku, kg 24.
