Typ LAFAYETTE
UZBROJENIE:
Osiem pierwszych jednostek weszło do służby z rakietami Polaris A-2 o pojedynczej głowicy atomowej i zasięgu 2800 km. Pozostałe okręty uzbrojono w zmodyfikowane rakiety A-2, tj. A-3, która przenosiła trzy głowice atomowe o zasięgu 4600 km. Później rakiety A-3 zostały wprowadzone do starszych jednostek tej klasy. Dysponując takim samym zasięgiem jak Polaris A-3 mogły przenosić 10 ładunków o mocy 50 kt każdy. Od 1970 roku okręty uzbrojone zostały w rakiety Posejdon C-3, które zastąpiły rakiety A-3 na wszystkich okrętach klasy Lafayette. Rakiety te były szersze od rakiet Polaris co wiązało się ze zmianami konstrukcyjnymi (wysokość 10,4 m, średnica 1,9 m).
Od 1979 roku 12 okrętów zostało przezbrojonych na rakiety Trident C. Były one od samego początku konstruowane z myślą o dostosowaniu ich do wyrzutni na okrętach Lafayette, a ich wymiary były identyczne jak rakiety Posejdon.
Trydent C mogą przenosić od ośmiu głowic atomowych o mocy 199 kt każda, na odległość 7400 km. Tak znaczne zwiększenie zasięgu pozwoliło okrętom tej klasy na rezygnację z stacjonowania w bazach europejskich. Okręty zabierały 16 rakiet ustawionych po 8 w dwóch rzędach.
Okręty tej klasy zostały wyposażone również w klasyczne wyrzutnie torped. Początkowo cztery dziobowe wyrzutnie torpedowe ładowane były zestawem torped, takich jak na okrętach klasy Permit. Nie można było natomiast strzelać z tych okrętów rakietotorpedami typu Subroc. Wcześniejsze modele torped Mk 37 zostały zastąpione nowymi typu Mk48 o podwyższonym zasięgu, które mogły być użyte zarówno przeciw okrętom podwodnym jak i nawodnym. Okręty były przystosowane również do strzelania jeszcze starszymi torpedami niż Mk 37 to jest Mk 14/16, które były klasycznymi torpedami do atakowania statków handlowych.
HISTORIA OKRĘTU:
Pierwszymi okrętami o napędzie atomowym z rakietami balistycznymi dla Marynarki Wojennej USA były okręty podwodne klasy George Washington, które zostały zbudowane w oparciu o okręty klasy Skipjack. Okręty podwodne klasy George Washington miały dodatkowe pomieszczenie tuż za kioskiem w którym umieszczono rakiety balistyczne. Dalszy rozwój okrętów podwodnych nosicieli rakiet balistycznych w USA dał początek nowej klasie Etan Allen, które były praktycznie podobne do swoich poprzedników. Okręty klasy Etan Allen w przeciwieństwie do swoich poprzedników od samego początku były budowane jako nosiciele rakiet balistycznych. Okręty klasy Etan Allen, były znacznie dłuższe i miały szereg rozwiązań stosowanych w klasie Treser, włącznie z wyciszeniem szumów oraz kadłubem zbudowanym ze wzmocnionej stali HY 80.
Klasa atomowych okrętów podwodnych nosicieli rakiet balistycznych Etan Allen stanowiła podstawę do opracowania ulepszonej konstrukcji, która otrzymała nazwę Lafayette. Dla Marynarki Wojennej USA w latach 60. i 70. była to standardowa klasa okrętów podwodnych nosicieli rakiet balistycznych oraz miała bardzo duży wpływ na inne zachodnie konstrukcje o takim samym przeznaczeniu. Okrętami, które zostały zbudowane w oparciu o amerykańską konstrukcję była angielska klasa okrętów Resolution i francuska klasa Le Redontable.
Pierwszy okręt tej klasy wszedł do służby 23 kwietnia 1963 roku. Okręty budowane były jednocześnie w czterech stoczniach: Groton, Charleston, Norfolk i Portsmouth. Kontrakt na budowę jednostek był realizowany przez kilka firm, takich jak:
– Dynamice General Electric Boat Division
– Mare Island Naval Shipyard Portsmouth
– Naval Shipyard
– Newport News Shipbuilding.
Budowa kilku okrętów jednocześnie I to w kilku stoczniach pozwoliła na szybkie wcielenie tych jednostek do służby przez Marynarkę Wojenną USA.
W dniu 10 czerwca 1985 roku Biały Dom ogłosił decyzję o likwidacji rakiet balistycznych przenoszonych przez okręty podwodne w ramach porozumienia SALT II. Postanowiono wtedy wycofać stopniowo atomowe okręty podwodne klasy Lafaette ze służby. USS Sam Rayburn (SSBN-635) był pierwszym okrętem z tej klasy któremu 16 września 1985 r., zdemontowano pociski balistyczne a silosy zalano betonem. Ostatni okręt został wycofany ze służby i skreślony ze stanu floty 9 lutego 1995 r.
Dwa okręty USS SA, Rayburn (SSBN-635 przemianowany został na MTS-635) i USS Daniel Webster (SSBN-626 przemianowany został na MTS2/MTS-626) po wycofaniu ze służby zostały przemianowane na okręty szkoleniowe. USS Daniel Webster został zacumowany w Charleston. Natomiast USS Sam Rayburn jako okręt szkoleniowy MTS ma być używany do końca 2014 roku.
