Typ LAFAYETTE

PRODUCENT:

USA, pierwszą jednostkę ukończono w 1963 r.

KLASA:

Okręt podwodny o napędzie atomowym – nosiciel rakietowych pocisków balistycznych.

DANE TECHNICZNE:

Wyporność nawodna: 7.350 ton

Wyporność podwodna: 8.250

Wymiary okrętu: długość 129,5 m, szerokość 10,1 m, zanurzenie 8,8 m

Napęd: jeden reaktor atomowy typu S5W chłodzony wodą, napędzający turbinę parową z przekładnią, jedna śruba, moc 1.500 KM zapewniająca prędkość ponad 20 w.

Prędkość max: 20 w (37 km/h) na powierzchni, prędkość marszowa na powierzchni 16 w, w zanurzeniu 22 do 25 węzłów

Autonomiczność: 45 dni

Załoga: wraz z oficerami 143 marynarzy

KONSTRUKCJA/URZĄDZENIA ELEKTRONICZNE:

Mimo, że jednostki klasy Lafayette były oparte na klasie Etan Allen różniły się nieco od tych okrętów przede wszystkim ogólnym wyglądem, uzbrojeniem oraz środkami wykrywania wrogich jednostek. Pierwsza ważna różnica tkwiła w konstrukcji wyrzutni rakiet, które zostały powiększone z myślą o zastosowaniu rakiet balistycznych o większej średnicy niż rakiety Polaris. Uzbrojenie okrętów w rakiety Polaris spowodowało wydłużenie jednostek o 4,5 m, przy niezmienionych pozostałych wymiarach.

Podstawowym elementem strategii odstraszania, którą realizowały okręty podwodne tej klasy, było unikanie spotkania z nieprzyjacielskimi okrętami podwodnymi. Główny nacisk położono więc na konstrukcję urządzeń hydrolokacyjnych nastawionych na daleką wykrywalność potencjalnych zagrożeń, niż kierowanie strzelaniem na duże odległości.

Zrezygnowano więc z hydrolokatora, który był zastosowany w klasie Treser. Co pozwoliło na zamontowanie dziobowych wyrzutni torpedowych w konwencjonalnym układzie. W nowej klasie okrętów Lafayette zastosowano reaktor atomowy typu S5W, taki sam jak w myśliwskich okrętach podwodnych. Większe wymiary reaktora spowodowały znaczny spadek uzyskiwanej prędkości maksymalnej.

Niski poziom szumów był priorytetem dla konstruktorów amerykańskich okrętów podwodnych nosicieli rakiet balistycznych. W ostatnich 12 okrętach tej klasy zastosowano specjalną izolację dźwiękową siłowni, tak by maksymalnie wyciszyć okręt. Na dużym kiosku wzorowanym na okrętach klasy Skipjack zamontowano stery głębokościowe. Tylko jedna jednostka z klasy Lafayette USS Daniel Webster (SSBN 626) miała zamontowane stery głębokościowe na dziobie dla celów badawczych.

Okręty zostały wyposażone w instalacje hydrolokacyjne takie same jak na okrętach klasy Skipjack. Na dziobie zamontowano dwa hydrolokatory o działaniu pasywnym i aktywnym BQS-4 i BRQ-2C, oraz burtowe hydrofony BQR-7 rozmieszczone wzdłuż kadłuba.

Klasa Lafayette wykorzystywała system kontroli strzelaniem rakietami typu Mk 88 i standardowy system kontroli strzelaniem torpedami typu Mk 113. Po 1974 roku na wszystkich okrętach tej klasy zmodernizowano hydrolokatory. Pasywny hydrolokator BQR-2 został zamieniony na nowszy BQR-21 z układem cyfrowym DIMUS, umożliwiającym śledzenie aż pięciu celów. W celu ochrony jednostek przed okrętami nawodnymi zamontowano hydrolokator masztowy BQR-19 pozwalający na wcześniejsze wykrycie okrętów wroga.

Następnym elementem modernizacji okrętów było zamontowanie hydrolokatora holowanego BQR-15, który pozwalał na skuteczniejsze wykrywanie nieprzyjacielskich podwodnych okrętów myśliwskich. Po wyposażeniu okrętów w rakiety Trydent zamontowane zostały również trzy urządzenia typu Mk2 SINS dla zapewnienia dokładniejszej nawigacji.