Organizacja Połączonej Floty 6 grudnia 1941 roku
Jarosław JASTRZĘBSKI
Wprowadzenie
Połączona Flota (jap. Rengō Kantai) stanowiła główną pięść uderzeniową Japońskiej Marynarki Wojennej (jap. Nippon Kaigun). Formacja ta została powołana po raz pierwszy dla potrzeb wojny chińsko-japońskiej z lat 1894-1895, jednak po jej zakończeniu została rozformowana. Wizja nowej wojny, tym razem japońsko-rosyjskiej skłoniła Japończyków do jej reaktywacji 15 grudnia 1903 roku. Później jeszcze kilkakrotnie była rozwiązywana, na trwałe utworzono ją 1 grudnia 1922 roku. Odtąd istniała już nieprzerwanie do zakończenia II wojny światowej, dzieląc swój kres z końcem dotychczasowych dziejów Cesarskiej Marynarki Wojennej.
Połączona Flota skupiała przytłaczającą większość okrętów głównych klas: lotniskowców, pancerników, krążowników, niszczycieli, czy okrętów podwodnych. Jednak bynajmniej nie wszystkie. Obok Rengō Kantai istniały bowiem inne jednostki organizacyjne, stojące formalnie na tym samym poziomie hierarchicznym. W latach 1903-1945 ich lista ulegała zmianom, natomiast na dzień 6 grudnia 1941 roku było ich 10: Flota Obszaru Chińskiego, 4 morskie okręgi obronne i 5 morskich okręgów strażniczych.
Flota Obszaru Chińskiego (jap. Shina Homen Kantai) dzieliła się na trzy floty: 1. Chińską Flotę Ekspedycyjną (jap. Dai Ichi Kenshi Kantai), 2. Chińską Flotę Ekspedycyjną (jap. Dai Ni Kenshi Kantai) i 3.Chińską Flotę Ekspedycyjną (jap. Dai San Kenshi Kantai). Jej zadaniem było przede wszystkim blokowanie chińskiego wybrzeża i wspieranie działań bojowych wojsk lądowych, które prowadziły operacje w ramach wojny chińsko-japońskiej w latach 1937-1945.
Okręgi obronne to: Morski Okręg Obronny „Yokosuka”, Morski Okręg Obronny „Kure”, Morski Okręg Obronny „Sasebo” i Morski Okręg Obronny „Maizuru”. To właśnie one odpowiadały za bezpośrednie bezpieczeństwo Wysp Japońskich, skupiając głównie okręty mniejsze, przeznaczone do zadań patrolowych, minowych, trałowych i logistycznych. Posiadały również własne siły powietrzne, aczkolwiek wyposażone głównie w przestarzałe typy samolotów bojowych oraz maszyny treningowe. Dlatego też realizowały one podstawowo zadania szkoleniowe i rozpoznawcze, choć w razie potrzeby mogły stanąć do obrony przestrzeni powietrznej nad wyspami macierzystymi. Należy jednak pamiętać, że najnowocześniejsze samoloty pierwszoliniowe przydzielano Połączonej Flocie.
Okręgi strażnicze to: Morski Okręg Strażniczy „Bako”, Morski Okręg Strażniczy „Chinkai”, Morski Okręg Strażniczy „Ōminato”, Morski Okręg Strażniczy „Ōsaka”, Morski Okręg Strażniczy „Ryōjun”. Pełniły one zasadniczo te same funkcje co okręgi obronne, tyle że przydzielano im niewielki akwen do opieki. Trzy z nich strzegły ważnych placówek zamorskich: Mandżurii, Korei i Peskadorów. Natomiast pozostałe dwa utworzono dla szczególnie istotnych portów w Japonii – Ōsaka i Ōminato, dla których brakło statusu „stolicy” okręgu obronnego. Z natury rzeczy dysponowały one znacznie mniejszym przydziałem okrętów i samolotów, niż te ostatnie.
Systematyka
Japońska Marynarka Wojenna grupowała swe siły morskie i powietrzne w hierarchicznie uszeregowane zgrupowania. Całość podlegała Sztabowi Generalnemu Marynarki Wojennej (jap. Gunreibu). W 1941 roku kierował on bezpośrednio wspomnianymi 2 grupami flot (Połączona Flota i Flota Obszaru Chińskiego) i 9 okręgami morskimi. To był podział o charakterze strategicznym. Połączona Flota, jako największa z tych struktur, posiadała najbardziej rozwiniętą organizację wewnętrzną, która w nieco zubożonej wersji stosowała się także do pozostałych wyżej wspomnianych ugrupowań.
W ramach Połączonej Floty występowały trzy hierarchicznie uszeregowane jednostki organizacyjne:
1) Kantai – Flota;
2) Sentai – Flotylla;
3) Tai – Dywizjon.
Przeczytaj też:
Deutschland – podwodny statek handlowy
Ciekawostka historyczna – Cała prawda o kucharzach pracujących w kambuzie na U-Bootach
Cataliny – mordercy niemieckich U-Bootów cz.1
Cataliny – mordercy niemieckich U-Bootów cz.2
Ciekawostka historyczna – Czym tak naprawdę jest Termoklina?
