Otagowano: Cesarska Marynarka Wojenna
Podczas I wojny światowej Kaiserliche Marine (Cesarska Marynarka Wojenna) wraz z admirałem Tirpitzem na czele podjęła decyzję o budowie nowego typu okrętów podwodnych małych stawiaczy min opracowanych przez Inspektorat Torped pod kierunkiem dr Wernera. Okręty podwodne typu UC były niewielkimi, jednokadłubowymi przybrzeżnymi jednostkami, których konstrukcja oparta była na projekcie okrętów torpedowych typu UB I. Długość całkowita wynosiła 33,99 metra, szerokość 3,15 metra i zanurzenie 3,04 metra.
Połączona Flota (jap. Rengō Kantai) stanowiła główną pięść uderzeniową Japońskiej Marynarki Wojennej (jap. Nippon Kaigun). Formacja ta została powołana po raz pierwszy dla potrzeb wojny chińsko-japońskiej z lat 1894-1895, jednak po jej zakończeniu została rozformowana. Wizja nowej wojny, tym razem japońsko-rosyjskiej skłoniła Japończyków do jej reaktywacji 15 grudnia 1903 roku. Później jeszcze kilkakrotnie była rozwiązywana, na trwałe utworzono ją 1 grudnia 1922 roku. Odtąd istniała już nieprzerwanie do zakończenia II wojny światowej, dzieląc swój kres z końcem dotychczasowych dziejów Cesarskiej Marynarki Wojennej.
W dniu 01.04.1946 roku podczas realizacji operacji „Road’s End”, siły U.S. Navy zatopiły w rejonie Wysp Goto ostatnie japońskie okręty podwodne, zamykając ponad czterdziestoletnią historię rozwoju sił podwodnych Nipponu. Od tego momentu rozpoczyna się kolejny etap zwany do dziś jako Siły Samoobrony. Aby jednak prześledzić genezę, rozwój oraz działalność okrętów podwodnych Cesarstwa Japonii do dnia 01.04.1946 roku musimy cofnąć się do 1904 roku kiedy ministrem marynarki był Admirał Yamamoto Gombei. Intencją autorów jest potraktowanie poniższych słów jako wstępu do szerszej pracy nad omawianym tematem, ponieważ z oczywistych powodów uczynienie tego na dostępnej Autorom ograniczonej przestrzeni jest trudne.
Najnowsze komentarze