Typ UPHOLDER

HISTORIA OKRĘTU:

Królewska Marynarka Wojenna pod koniec lat siedemdziesiątych podjęła decyzję o budowie okrętów podwodnych z napędem atomowym. Rezygnując na pewien czas z budowy okrętów o napędzie klasycznym. Było to spowodowane mocą przerobową stoczni Vickers w Barrow, która budując nowe jednostki nie była w stanie jednocześnie pracować nad drugą konstrukcją.

Wprowadzanie sukcesywnie do służby atomowe okręty typu Vanguard okazywały się pod niektórymi względami okrętami o gorszych charakterystykach niż wcześniej budowane jednostki typu Oberon o napędzie klasycznym. Okręty typu Oberon były znacznie cichsze niż ich atomowe odpowiedniki.

Analizując osiągi okrętów podwodnych z napędem atomowym oraz klasycznym brytyjska Marynarka Wojenna postanowiła zamówić w stoczni Vickers nowe okręty o napędzie klasycznym przy budowie, których uwzględniona zostałaby jak największa ilość rozwiązań technicznych charakterystycznych dla okrętów z napędem atomowym.Pierwszy okręt tego typu rozpoczęto budować w stoczni Vickers Shipyard Barrow-in-Furness w listopadzie 1983 roku, a wejście do służby nastąpiło w 1990 roku. Trzy następne jednostki zamówione zostały w stoczni Cammell Baird w styczniu 1986 r.

Typ Upholder miał początkowo składać się z 12 okrętów. Royal Navy początkowo okroiła program budowy do 10 a następnie do 9 okrętów. Ostatecznie zbudowano 4 jednostki tego typu:

• HMS Upholder
• HMS Unseen
• HMS Ursula
• HMS Unicorn

Zakładana cena jednego okrętu miała wynieść ok. 215 mln USD, ale rzeczywisty koszt budowy po skorygowaniu wszystkich błędów projektowych okazał się znacznie wyższy. Duży nacisk został położony na standaryzację i dużą automatyzację w celu jak największego zmniejszenia ilości członków załogi.

Okręty weszły do służby na przełomie 1990/93 roku. Po kilku miesięcznej służbie pierwsze trzy jednostki w latach 1992 i 1993 zostały przebudowane, a koszt modernizacji wyniósł około 9 milionów funtów. Mimo modernizacji dalsze utrzymywanie okrętów podwodnych uznano za nieopłacalne i przeniesiono wszystkie okręty w ramach oszczędności do rezerwy (okręty weszły z skład Debonport Naval Base).

Okręty w krótkim czasie eksploatacji operowały głównie na wodach Oceanu Atlantyckiego oraz wokół Wielkiej Brytanii. Wyjątkiem był HMS Unicorn, który przez 6 miesięcy operował na wodach Morza Śródziemnego, Zatoki Omanu, Oceanie Indyjskim i Zatoce Perskiej uczestnicząc w kilku operacjach oraz ćwiczeniach. Powrót okrętu w październiku 1994 roku do Wielkiej Brytanii był jednocześnie ostatnim rejsem okrętów typu Upholder. Royal Navy podjęła decyzję iż na stanie floty pozostaną tylko okręty podwodne o napędzie atomowym.

W 1998 roku Kanada postanowiła zakupić wycofane ze służby Royal Navy okręty tego typu by zastąpiły stare okręty typu Oberon. Początkowo rząd kanadyjski utrzymywał iż zakup czterech nowoczesnych okrętów podwodnych za stosunkowo niską cenę 244 mln £ jest korzystnym rozwiązaniem, które pozwoli na szybką modernizacją przestarzałych okrętów podwodnych typu Oberon, które musiały być już wycofane ze służby. Jednak zakup okrętów okazał się całkowitą klapą gdyż na okrętach odkryto szereg problemów, które wynikły częściowo z wieloletniego przechowywania w stanie rezerwy. Niezbędne prace remontowe prawdopodobnie podwoją koszt zakupu okrętów. Kanadyjskie partie będące w opozycji do rządu postanowiły domagać się od Wielkiej Brytanii zwrotu kosztów związanych z pracami remontowymi niezbędnymi tak by okręty mogły wejść do służby.

Kanadyjska Marynarka Wojenna zalicza zakupione okręty podwodne do typu Victoria. Obecne nazwy:

• HMCS Victoria (ex HMS Unseen)
• HMCS Windsor (ex HMS Unicorn)
• HMCS Corner Brook (ex HMS Ursula)
• HMCS Chicoutimi (ex HMS Upholder)

5 października 2005 roku podczas rejsu HMCS Chicoutimi z Wielkiej Brytanii do Kanady na okręcie wybuch pożar, w wyniku którego zginął jeden członek załogi, a okręt musiał być odprowadzony do portu przez okręty brytyjskie. W wyniku tego wypadku na pewien czas zawieszone zostały rejsy wszystkich czterech okrętów podwodnych do czasu wyjaśnienia przyczyn pożaru. HMCS Chicoutimi został dostarczony do Kanady przez statek do przewozu ładunków wielkogabarytowych. Obecnie okręty przechodzą przewlekłe remonty, i tylko jeden jest w czynnej służbie.

Witold Rychter