Typ DELTA
KONSTRUKCJA/URZĄDZENIA ELEKTRONICZNE:
Atomowe okręty podwodne typu Delta są praktycznie modyfikacją okrętów typu Yankee. Część dziobowa, kiosk oraz układ przedziału rufowego są identyczne. Główne zmiany objęły przedział rakiet, mieszczący się w środkowej części okrętu. Były one wynikiem wprowadzenia do uzbrojenia nowych rakiet SS-N-8, które są dużo większe niż stosowane wcześniej rakiety SS-N-6, w które były wyposażone okręty typu Yankee. Środkowa część musiała zost6ać całkowicie przebudowana, gdyż rakiety SS-N-8, są zarówno wyższe, szersze i dłuższe niż wcześniejsze uzbrojenie. Dlatego pierwsza generacja Delt mogła zabierać tylko 12 rakiet w porównaniu z 16, które mogły zabierać okręty typu Yankee, mimo iż przedział środkowy został przedłużony o 9 metrów. Aby zwiększyć dokładność trafienia pocisków balistycznych Delty zostały wyposażone w system nawigacji Tobol-B.
Gdy do służby wszedł pierwszy okręt typu Delta I, który został skierowany do Floty Północnej okazało się iż możliwości uderzeniowe tych okrętów są dość ograniczone i dlatego postanowiono wprowadzić zmiany konstrukcyjne polegające na przedłużeniu przedziału środkowego o dalsze 15 metrów, dzięki tym zmianom można było zainstalować dalsze cztery wyrzutnie rakiet SS-N-8. Nowo budowane okręty oznaczone zostały po modyfikacji jako Delta II.
Wprowadzone zmiany dały niespotykany stosunek długości do szerokości, który został utrzymany w następnych wersjach. Rufowa część przedziału rakiet nie kończyła się gwałtownym uskokiem jak to zostało rozwiązane w typie Delta I, ale schodziła łagodnie pod kątem, łącząc się z sekcją rufową.
Okręty projektu 667 mają konstrukcję dwukadłubową. Zewnętrzny kadłub został wykonany ze stali o niskich właściwościach magnetycznych, natomiast kadłub wewnętrzny zapewnia ochronę przed ciśnieniem umożliwiając zanurzenie do 400/450 metrów.
Nowy typ 667 BD Murena-M postanowiono znacznie wyciszyć w porównaniu z wcześniejszym pierwowzorem. Turbiny parowe zamontowane zostały na specjalnych amortyzatorach. Cała hydraulika z rurami została odizolowana od kadłuba specjalnymi gumowymi izolatorami. Kadłub został powleczony specjalną powłoką utrudniającą wykrycie hydroakustyczne.
Kolejną modyfikacją było podwyższenie przedziału rakietowego o 2,5 metra w którym miały zostać zamontowane nowe rakiety typu SS-N-18, których konstrukcję oparto na rakietach SS-N-8. Okręty z tą modyfikacją określono jako Delta III. Po tych zmianach wzrosłą długość i nieznacznie szerokość okrętów.
Wymagania dla nowego typu Telta III (667 BDR) zostały ustalone w roku 1972. Sam projekt został opracowany w biurze konstrukcyjnym Rubin (Centralne Biuro Konstrukcyjne Wyposażenia Marynarki Wojennej). W przeciwieństwie do poprzednich okrętów podwodnych serii 667, typ 667 BDR może odpalać salwę pocisków w dowolnej konfiguracji i liczbie.
Okręty te wyposażone zostały pierwotnie w bezwładnościowy system nawigacyjny Topol-BD zamieniony później na system Tobol-M-1, a po modyfikacji tego systemu na Tobol-M-2. System akustyczny tych okrętów składa się z sonaru nawigacyjnego Szmil, bojowy zaś system akustyczny jest systemem Rubikon, który zastąpił używany na okrętach projektu 667 BD system Kercz.
W następnym wariancie Delta IV, który pojawił się pod koniec 1985 roku, wprowadzono do uzbrojenia nową rakietę SS-NX-23, podobnej wielkości co rakieta SS-N-18, jednak bardzo poważnie zmodyfikowaną. Główne cechy zewnętrzne, różniące poszczególne warianty okrętów związane są z rufą, która ma takie samo niskie ułożenie i skośny kształt płaszczyzn sterowych, podobnych do jednostek typu Oscar. Podwyższenie przedziału rakietowego na okrętach Delta III spowodowało prawdopodobnie problemy ze statecznością, dlatego na tych jednostkach oraz typie Delta IV zamontowano z każdej strony płetwy stabilizujące.
Następną różnicą między Deltą III a Deltą IV jest inny kształt usterzenia rufowego i przesunięcie luku boi do nawiązywania łączności na bardzo niskiej częstotliwości.
Typ Delta wykorzystuje standardowy hydrolokator o działaniu pasywnym i aktywnym. Hydrolokator ten został po raz pierwszy zamontowany na okrętach typu Yenkee. Cały układ czujników masztowych został również przeniesiony z tego typu, lecz z jednym bardzo ważnym uzupełnieniem okręty typu Delta wyposażone zostały w antenę do łączności satelitarnej. Za łączność tą odpowiedzialny jest system Cyclone-B.
W górnej części kiosku, podobnie jak na okrętach typu Yankee umieszczony został radiosekstans.
