Typ NAZARIO SAURO
UZBROJENIE:
Typ Nazario Sauro ma sześć dziobowych wyrzutni torpedowych kalibru 533 mm. Na okrętach tych zastosowano system pozwalający wystrzeliwać torpedy nawet z maksymalnej głębokości. Okręty tego typu mogą zabrać do sześciu torped zapasowych.
Jednostki te są uzbrojone w włoską torpedę ciężką typu Whitehead A.184 o długości 6 metrów. Jest to uniwersalne torpeda i może być zarówno użyta przeciwko okrętom podwodnym jak i nawodnym. Torpeda ma napęd elektryczny i przewodowe naprowadzanie z nowoczesną aktywno-pasywną głowicą naprowadzającą, która kontroluje jednocześnie kurs i głębokość.
W miejsce każdej torpedy okręt może zabrać dwie miny typu VS SM 600 z wieloczujnikowym zapalnikiem. Mina ta ma nowoczesną konstrukcję w której rozwiązania techniczne pozwalają na rozpoznawanie pola magnetycznego, akustycznego i ciśnieniowego różnych okrętów zarówno nawodnych jak i podwodnych. W sumie zabranych może być 24 min.
Piąta oraz szósta jednostka tego typu uzbrojona jest w wydłużone wyrzutnie torpedowe umożliwiające strzelanie rakietami typu głębia wodna – woda Sub-Harpoon.
Specjalnie dla tych okrętów opracowane zostały nowe torpedy mogące osiągać prędkość 50 w, oznaczonych symbolem A.290, który wykorzystują litowe baterie i głowicę naprowadzającą z torpedy A.244 przeciw okrętom podwodnym.
HISTORIA OKRĘTU:
Typ Nazario Sauro jest drugą z kolei powojenną włoską konstrukcją okrętu podwodnego. Pierwszym typem były okręty typu Toti . Małe jednostki przeznaczone głównie do działań na wodach przybrzeżnych. Jednostki te odpowiadały wielkością i przeznaczeniem niemieckim okrętom typu 205/206.
Włoska Marynarka Wojenna (Marina Militare) postawiła nowa wymagania taktyczne, które przewidywały budowę większych jednostek o większym zasięgu działania, dobrych warunkach bytowych załogi. Okręty miały być zdolne do działań na wodach potencjalnego przeciwnika. Warunki operacyjne na wodach Morza Śródziemnego faworyzowały jednak raczej małe konstrukcje o dużej prędkości podwodnej i dobrej manewrowości oraz o możliwościach osiągania dużych głębokości zanurzania, dla osiągnięcia warstw termicznych zwanych termokliną. Zjawisko termokliny było dużym utrapieniem sonarzystów operujących na wodach Morza Śródziemnego. Ponadto okręty cechować się miały niskim poziomem szumów własnych.
W 1967 roku zamówione zostały dwa okręty tego typu, ale kłopoty finansowe państwa spowodowały zawieszenie programu budowy okrętów i nowych zamówień nie składano aż do 1972 roku. Zamówienie na kolejne jednostki złożone zostało dopiero w 1976 roku. Ukończenie budowy pierwszej jednostki zostało przesunięte w czasie z powodu niskiej jakości akumulatorów. Problem został rozwiązany dzięki zakupowi kompletnej baterii akumulatorów w Szwecji. Następna para okrętów podwodnych zamówiona została w 1983 roku.
Wszystkie okręty zostały zbudowane z stoczniach Fincantieri i Monfalcone. Zbudowano łącznie osiem jednostek tego typu. Okręty były budowane w trzech grupach. Wchodziły do służby parami: pierwsze dwa w 1980 r., trzecia i czwarta jednostka w 1982 r., piąta w 1988, szósta w 1989, ostatnie dwie w 1993 r.
Jednostki najwcześniej zbudowane dla Marina Militare zostały już wycofane ze służby. Okręt podwodny S518 Nazario Sauro w 2009 roku został przemianowany na okręt muzeum i jest udostępniony do zwiedzania w Geniu.
Witold Rychter
