Typ Redoutable (Q 136)
Witold RYCHTER
Historia rozwoju
W 1924 roku opracowany został program rozbudowy francuskiej floty podwodnej, który przewidywał budowę dużych oceanicznych okrętów podwodnych z przeznaczeniem do działań na Atlantyku oraz z portów w Indochinach, gdzie Francja posiadała swoje kolonie. W ramach tego programu powstał projekt okrętu Redoutable.
Pierwszy okręt tego typu powstał w stoczni marynarki w Cherburgu. Budowę rozpoczęto 1 lipca 1925 roku. Pierwszy nit symbolicznie został wbity przez prezydenta Francji Gastona Doumerque 17 lipca. Uroczyste wodowanie okrętu nastąpiło 24 lutego 1928 roku.
Ponieważ we Francji okręty wojenne budowano dość wolno (średnia w tym czasie wynosiła 5 lat), zadanie produkcji nowych okrętów zlecono kilku stoczniom:
- At.&Ch. De la Loire
- At.&Ch. de. St. Nazaire-Renhoët
- Arsenal de Brest
- Chantiers Navals Francais
- At.&Ch. Dubiegon
- Arsenal de Lorient
- Arsenal de Cherburg
- F.&Ch. De la Méditerranée
Wykaz okrętów podwodnych typu Redoutable (Q-136).
Seria 1
Redoutable, Vengeur, Pascal, Pasteur, Henri Poincaré, Poncelet, Archimède, Fresnel, Monge, Achille, Ajax, Actéon, Achéron, Argo, Prométhée, Persée, Protée, Pégase, Phénix
Seria 2
L’Espoir, Le Glorieux, Le Centaure, Le Héros, Le Conquérant, Le Tonnant
Seria 3
Agosta, Bévéziers, Ouessant, Sidi Ferruch, Sfax, Casabianca
Okręty tego typu służyły na przełomie lat 1930-1952.
Mimo że okręty te nie należały do szczególnie udanych Polska w 1926 roku zamówiła trzy podobne jednostki, które otrzymały nazwy Wilk, Ryś oraz Żbik.
Zasięg okrętów tego typu przy marszu na powierzchni miał wynosić co najmniej 10.000 mil morskich.
Konstrukcja
Konstrukcja okrętu podwodnego opracowana została przez inżyniera Jeana-Jacquesa Rogueberta, który był już twórcą projektu okrętów podwodnych typu Reguin.
Okręty podwodne miały starannie zaprojektowany i wykonany kształt kadłuba dzięki temu na powierzchni mogły osiągać prędkość 20 węzłów (ok. 39 km/h). Francuzcy konstruktorzy chcieli stworzyć okręt, który dorównywałby lub przewyższał konstrukcje innych krajów.
Napęd stanowiły 2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 4413 kW (6000 KM) oraz 2 silniki elektryczne o mocy 1765 kW (2400 KM), które napędzały dwie śruby. Jdąc na silnikach elektrycznych okręty w zanurzeniu mogły płynąć z prędkością 10 węzłów (19 km/h).
Kadłub zewnętrzny wykonany ze stali pozwalał na zanurzenie okrętu do głębokości 80 metrów.
Uzbrojenie
Okręty tego typu miały silne uzbrojenie torpedowe. Posiadały aż dziewięc wyrzutni torpedowych kal. 550 mm. Na dziobie przewidziano sześć, na rufie zaś trzy. Dodatkowo za kioskiem zamontowany został pod pokładem obrotowy podwójny aparat torpedowy kalibru 400 mm, przeznaczony do niszczenia mniejszych celów.
Uzupełnieniem uzbrojenia było działo pokłądowe kal. 100 mm, ustawione przed kioskiem, oraz dwa przeciwlotnicze karabiny maszynowe kal. 13,2 mm. Okręty mogły zabrać również 40 min morskich.
