Typ SIERRA (projekt 945)
Witold RYCHTER
PRODUCENT: ZSRR
KLASA: Myśliwski okręt podwodny o napędzie atomowym.
DANE TECHNICZNE:
Wyporność:
- Sierra I: nawodna: 7.200 ton, podwodna: 8.100 ton
- Sierra II: nawodna: 7.600 ton, podwodna: 9.100 ton
Wymiary okrętu:
- Sierra I: długość 107 m, szerokość 12 m
- Sierra II: długość 111m, szerokość 14,2 m
Napęd:
Reaktor atomowy wodno ciśnieniowy PWR o mocy 190 MW, dwa silniki awaryjne, każdy o mocy1002 KM, 1 wał.
Prędkość nawodna:
- Sierra I: 34 w. (63 km/h) w zanurzeniu
- Sierra II: 32 w. (59,3 km/h) w zaniurzeniu
- Sierra I i II: 10 w. (18,5 km/h) na powierzchni
Załoga: 61 marynarzy i oficerów
Maksymalne zanurzenie: 750 m
Zasięg nieograniczony, uzależniony tylko od zapasu żywności.
Autonomiczność: 50 dni
Historia rozwoju
Typ Sierra jest jednym z trzech nowych typów rosyjskich myśliwskich okrętów podwodnych o napędzie atomowym, które weszły do służby w latach 1984 – 85. Okręty typu Alfa, które posiadały kadłub z tytanu oraz reaktor chłodzony płynnym metalem okazał się dużym technologicznym sukcesem. Natomiast typ Akula, który ma konwencjonalny kadłub ze stali i reaktor chłodzony wodą przypomina okręt typu Victor III. Typ Sierra natomiast pod względem konstrukcji jest podobny do typu Akula. Okręty mają podobną wielkość.
Dwie podobne konstrukcje budowane w tym samym okresie mogą świadczyć o współzawodnictwie dwóch stoczni w Komsomolsku i Gorkim lub o regionalizacji stosowanej również przy budowie innych jednostek. Podobna sytuacja miała miejsce gdy budowano okręty nawodne typu Kresta II i Kara. Duże okręty do zwalczania wrogich okrętów podwodnych.
Pierwsza jednostka typu Sierra zwodowana została w lipcu 1983 r., w stoczni Gorki. Okręt bez ostatecznego wykonania przetransportowany został kanałem Białomorskim do Siewierdowińska gdzie zainstalowano wyposażenie. Okręt po odbyciu niezbędnych prób morskich wszedł do służby pod koniec 1984 r. Pierwotnie planowano zbudować aż 40 okrętów tego typu, ale wysokie koszty sprawiły że jedynie zbudowano łącznie sześć jednostek typu Sierra I (Projekt 945) i Sierra II (Projekt 945A).
Prawdopodobnie typ Akula i Sierra mają zamontowane identyczne czujniki oraz nowoczesne uzbrojenie torpedowo – rakietowe.
Prace nad projektem 945 rozpoczęto już w marcu 1972 roku. Opracowaniem projektu zajęło się Biuro Projektowe “Lazurit”. Nowy typ okrętów z założenia miał się stać głównym okrętem myśliwskim w siłach Marynarki Wojennej ZSRR. Przy pracach konstrukcyjnych Biuro Projektów “Lazurit” postanowiło wykorzystać zdobyte doświadczenia przy budowie pojedynczego okrętu doświadczalnego Mike (K-278 Komsomolec).
Rosyjska Marynarka Wojenna potrzebowała po jednym okręcie z każdej serii do przeprowadzenia intensywnych prób. Pierwszy okręt typu Akula zbudowano w Komsomolsku nad Pacyfikiem (gdzie zbudowano okręty typu Victor III), a pierwszy okręt typu Sierra zbudowano w Gorkim na zachodzie kraju.
W 1990 postanowiono rozpocząć budowę zmodernizowanego okrętu typu Sierra II określonego jako Sierra III. Projekt jednak został w 1993 zaniechany. W 2007 roku pojawiły się informacje iż kadłub niedokończonego okrętu został skierowany do stoczni Zvezdochka w Severdovinsku w celu naprawy lub prowadzenia dalszych prac. Nic nie wiadomo jednak by postanowiono prowadzić dalsze prace mające na celu ukończenie jednostki. Okręt ten otrzymał oznaczenie 945 AB.
11 lutego 1992 K-276 Kostroma w drodze do Drydocka uległo kolizji z USS Baton Rouge (SSN-689). Okręt musiał być remontowany i w dniu 29 czerwca 1992 ponownie wszedł do służby pod zmienioną nazwą Krab. W 1996 roku przywrócono jednostce pierwotną nazwę. Okręt jest nadal w eksploatacji służbę odbywa we Flocie Północnej.
Okręty typu Sierra są nielicznymi jednostkami które posiadają kadłub zbudowany z tytanu. Rosjanom udało się wypracować technologię spawania tytanu i bez względu na wysokie koszty postanowili zbudować wzorem okrętów podwodnych typu Alfa, kolejne okręty o kadłubie z bardzo wytrzymałego tytanu. Umożliwia to osiąganie bardzo dużych głębokości, na które nie mogą zejść inne okręty podwodne na świecie.
Według źródła fas.org możliwa osiągana głębokość tych okrętów ma wynosić 2300 metrów. Okręt może zejść w krytycznych momentach na głębokość 2625, natomiast głębokość która powoduje zgniecenie okrętu ma wynosić aż 3000 m. Nie wiadomo czy rzeczywiście aż tak wielkie głębokości są osiągane przez te okręty
