Torpeda akustyczna Fido Mark 24
Gdy wybuchła II wojna światowa w Stanach Zjednoczonych zaczęto zdawać sobie sprawę, że pomimo pacyfistycznego nastawienia sporej części społeczeństwa może się zdarzyć iż USA będzie musiało wcześniej czy później przystąpić do działań zbrojnych. Dlatego z uwagą obserwowano działania wojsk na wielu tetrach wojennych w tym na morzach i oceanach. Obserwacja poczynań niemieckich okrętów podwodnych wskazywała nieprzygotowanie amerykańskich sił ZOP do wymogów współczesnego pola walki a jednym z sporych mankamentów był brak skutecznych środków do wykrywania i zwalczania okrętów podwodnych.
Postanowiono ten problem rozwiązać wiosną 1941 roku w National Defense Research Committee (NDRC). Tam utworzono Wydział 6 kierowany przez dr Johna Tate, fizyka z Uniwersytetu Minnesoty, który miał opracować sposoby modernizacji urządzeń hydrolokacyjnych, które można by wykorzystać w konstruowaniu nowych broni. US Navy z uwagą obserwowała działania niemieckich U-Bootów i ich niesamowite sukcesy. Zatapiany przez niemieckie okręty podwodne tonaż rósł z miesiąca na miesiąc. Jednocześnie rosła frustracja w dowództwie Royal Navy, gdyż nikt nie miał szybkich pomysłów jak temu zaradzić. Amerykanie zdawali sobie z tego sprawę iż niedługo mogą stanąć przed tym samym dylematem.
——————–
Początek maja 1941 roku – Nowy Londyn w stanie Connecticut siedziba Komitetu Badań nad Obroną Narodową (National Defense Research Committee)
John Tate wszedł do swojego gabinetu, zrzucił mokry płaszcz na wieszak i wyciągnął jakieś dokumenty z teczki. W drzwiach ukazała się sekretarka Magdalen Compton.
– Witaj Magdalen, coś się stało.
– Dzwonili z NDRC, dokładnie dzwonił kontradmirał Harold Conant. Prosił o pilny kontakt.
– Mówił o co chodzi.
– Niestety nie panie Tate. Prosił tylko by oddzwonić.
Magdalen wyszła a John Tate sięgnął do swojego notesu i szukał telefonu do kontradmirała. Po chwili wykręcił numer i czekał za połączeniem. W słuchawce usłyszał znajomy głos.
– Kontradmirał Conant słucham.
– Z tej strony John Tate.
– O witam John. Mam sprawę do ciebie, na spotkaniu zarządu została poruszona kwestia opracowania nowych instrumentów hydrograficznych. Masz stworzyć nowy wydział i macie się tym pilnie zająć.
– Jakieś szczegóły kontradmirale.
– Będę u was za dwa tygodnie i wszystko ci wytłumaczę. To nie jest sprawa na telefon. Ale chciałbym byś do tego czasu miał już kompletny zespół. Teoretycy, naukowcy i inżynierowie.
– Czyli trzy grupy zadaniowe.
– Tak. A, zapomniałbym będziecie współpracować z Laboratorium Akustyki Podwodnej na Uniwersytecie Harvarda.
– Kto będzie nas finansował?
– O pieniądze się nie martw, za wszystko płaci NDRC. Przepraszam, mam gościa, widzimy się za dwa tygodnie. Pozdrów Jenny.
– Dziękuję.
Tate odłożył słuchawkę i wpatrywał się w okno. Jeśli za tym stoi NDRC i Conant to sprawa jest dość pilna i na pewno związana z marynarką wojenną. Sięgnął po telefon i zadzwonił do sekretariatu.
– Magdalen zadzwoń do Taylora, Portmana i Moore`a, poproś ich by byli u mnie o 12.
– Dobrze panie Tate, jeszcze coś mam zrobić.
– Poproszę o mocną kawę.
——————–
Jesienią 1941 roku US Navy zwróciło się do NDRC z propozycją opracowania i zaprojektowania samonaprowadzającej torpedy przeciwko okrętom podwodnym. W trakcie spotkania naukowców i konstruktorów, które miało miejsce w Laboratorium Akustyki Podwodnej na Uniwersytecie Harvarda (ang. Harvard University’s Underwater Sound Laboratory, HUSL), przedyskutowano wstępnie założenia projektowe i oczekiwane wymagania techniczne.
Niedługo potem odbyło się kolejne spotkanie, tym razem w ośrodku doświadczalnym US Navy (David Taylor Model Basin, DTMB) w Bethesda w stanie Maryland, gdzie przedstawiono podstawowe wymogi dotyczące nowej broni. Miała to być torpeda lotnicza o wymiarach dostosowanych do wyrzutnika standardowych bomb 1000 funtowych (tj. ok 454 kg), i nie przekraczająca długości 90 cali (ok. 2,29 m) o masie ładunku wybuchowego wynoszącej do 100 funtów (45,5 kg). Silnik elektryczny miał zapewniać torpedzie prędkość ok. 12 węzłów, zaś akumulator czas działania od 5 do 15 minut. Pasywny system naprowadzania miał mieć jak największy zasięg.
Do prac nad rozwojem nowego uzbrojenie zaangażowano HUUSL oraz Bell Telephone Laboratories, które już wcześniej prowadziły prace nad akustyką podwodną. Program otrzymał nazwę Projekt 61 kryptonim „Fido” i został uznany za ściśle tajny, z tego też m.in. powodu początkowo program istniał pod mającą maskować prawdziwy cel prac nazwą kodową „Mark 24 Mine”.
