Simon Lake – konstruktor i wizjoner
Tak jak poprzednie projekty Lake`a również Protector był wyposażony w koła, dzięki którym mógł poruszać się po dnie morskim. Koła były wysuwane na czas poruszania się po dnie ze specjalnych zagłębień.
Okręt posiadał również dwie kotwice o masie 0,45 t (które można było opuszczać na 73-metrowych linach) i żeliwny kil, (który w przypadku awarii można było odrzucać).
Uzbrojenie okrętu stanowiły trzy wyrzutnie torped, dwie dziobowe i jedna rufowa.
Mankamentem tego okrętu był stosunkowo długi czas zanurzania, aż 18 minut. Protector posiadał peryskop o długości 1,5 m zamocowany nad kioskiem o kącie widzenia 2,40. Peryskop mógł być obracany, opuszczany i podnoszony.
S. Lake w tym samym roku przedstawił projekt nowego okrętu, mogącego pływać pod lodami.
Okręty podwodne dla Rosji
Okręty podwodne budowane przez Simona Lake, szczególnie ostatni Protector spotkał się z dużym zainteresowaniem admiralicji w Rosji. Nieoczekiwana wojna Rosyjsko – Japońska oraz związane z tą wojną olbrzymie straty floty rosyjskiej na Dalekim Wschodzie spowodowały utratę równowagi sił na morzu w tym rejonie. Postanowiono zamówić m.in. 5 okrętów podwodnych w firmie Simona Lake typu Protector. Sam Protector został sprzedany dodatkowo i przemianowany na Osietr. Nowe kręty miały wyporność nawodną 153 t, a podwodną 187 t., zapas pływalności wynosił 22%. Długość tych okrętów wynosiła 22 m, a szerokość 3,6 m. Rozwijały prędkość nawodną 8 w, a pod wodą poruszały się z prędkością 4 w. Okręty były uzbrojone podobnie jak Protector w trzy wyrzutnie torpedowe (dwie dziobowe i jedną rufową).
Zbudowane okręty w USA zostały w sekcjach przetransportowane do Libawy, gdzie po montażu były gotowe do pływania latem 1905 r. Nazwano je: Kefal, Płatwa, Paltus, Byczek i Sig. Cztery okręty zostały przeznaczone do działania na Bliskim Wschodzie natomiast Sig pozostał w Libawie.
Nowo zakupione okręty nie spełniały jednak oczekiwanych rezultatów. Mały zasięg, mała autonomiczność podczas działań na otwartym morzu w powiązaniu z brakiem znaczonych sukcesów wywołały duże rozczarowanie.
Morskie Ministerstwo Rosji postanowiło zamówić 4 nowe okręty podwodne o wyporności 400 t każdy typu Kajman. W latach 1907 – 1908 Lake w Petersburgu zwodował 4 nowe okręty, które nazwano Kajman, Alligator, Drakon i Krokodił. Miały one długość 41 m, szerokość 3,7 m, wyporność nawodną, 409 t, podwodną 480 t. Zapas pływalności wynosił 17%. Zanurzenie trwało tylko 3,5 minuty, głębokość zanurzenia wynosiła 50 m. Okręty te rozwijały prędkość nawodną 8,4 w z zasięgiem 600 Mm i prędkość podwodną 7 w, z zasięgiem 22 Mm. Uzbrojenie tych okrętów stanowiły 2 wyrzutnie dziobowe, 2 wyrzutnie rufowe oraz 2 wyrzutnie zewnętrzne systemu Drzewieckiego.
Przy projektowaniu tych okrętów Lake popełnił jednak błąd nie uwzględniając znaczącego przeciążenia jednostek. Spowodowało to przymusową przebudowę jednostek. Prace te zostały wykonane w latach 1910 – 1911.
Okręty podwodne dla US Navy
W 1909 r., Lake otrzymuje pierwszy kontrakt od US Navy na budowę okrętu podwodnego. Niestety okręt pozostaje przez długi czas nieukończony i w końcu zostaje przekazany US Navy z wielkim opóźnieniem (2 lata, 5 miesięcy i 15 dni od zamówienia). Lake ciągle poprawiał projekt i dokonywał zmian w konstrukcji, chciał by okręt spełniał wszystkie wymogi postawione przez US Navy, a nawet je przewyższyć. Jednostka okazała się bardzo dobrym okrętem, podczas jednego z testowych zanurzeń osiągnęła głębokość 256 stóp w 1914 r. Okręt posiadał 4 wyrzutnie torpedowe. W dniu przekazania okrętu przez konstruktora US Navy był to najlepszy okręt na świecie. Sukces okrętu Seal doprowadził do pięciu dodatkowych kontraktów zleconych przez U.S. Government. Nowe okręty zostały sklasyfikowane jako klasa „G”, następne dwie jednostki nosiły nazwy Tuna i Turbot.
Po budowie tych jednostek powoli Lake Submarine Company przestaje się liczyć w budowie okrętów podwodnych na świecie. Firma przeżywa wyraźny kryzys, który szczególnie pogłębia się po 1924 r.