Simon Lake – konstruktor i wizjoner

Udana konstrukcja Argonaut II

Argonaut II został zbudowany w 1897 r., w Baltimore. Argonaut II miał długość 11 m, szerokość 2,7 m, przy wyporności 57 t. Nowy okręt na powierzchni morza był napędzany silnikiem naftowym. W skład wyposażenia wchodziły pompy elektryczne, wentylator i reflektor. Zmieniono w Argonaucie II sposób dostarczania powietrza dla załogi i pracy silnika. Zamontowano specjalny 27 – metrowy maszt, którym było dostarczane powietrze, natomiast spaliny wydalane były przez ukośny maszt tylny.  Okręt miał zamontowane koła dzięki którym poruszał się po dnie morskim. Załoga okrętu składała się z 5 osób.

W 1989 r. Argonaut II wraz z pięcioosobową załogą przebył ponad 2000 Mm w Zatoce Chesapeake, oraz przeszedł wzdłuż wybrzeża atlantyckiego. Podczas całego rejsu Lake penetrował i badał dno morza na różnych głębokościach.

Simon Lake wyciągając wnioski i doświadczenia z budowy dwóch wcześniejszych projektów, oraz eksploatacji Argonauta II w 1899 r., buduje zupełnie nowy okręt podwodny Argonaut III. Nowy okręt ma długość 30 metrów, średnicę 3 m, a wyporność podwodną 10 t. Napęd stanowiły dwa silniki benzynowe, natomiast niezbędne napięcie zasilające inne urządzenia oraz system oświetlenia wytwarzała prądnica. Do zanurzenia wykorzystywane były dwa zbiorniki balastowe. Okręt został tak zaprojektowany by nurek mógł wychodzić do pracy na zewnątrz. Podczas pracy nurek mógł korzystać z pomocy reflektorów, które oświetlały mu miejsce pracy. Argonaut III na powierzchni morza osiągał prędkość 8 w., a pod wodą 6 w. Wentylacja została rozwiązana w identyczny sposób jak we wcześniejszym projekcie Argonaut II.

Lake nie ustaje w projektowaniu i realizacji nowych okrętów podwodnych. W 1902 r., zwodował w USA kolejny okręt podwodny własnej konstrukcji Protector. Długość okrętu wynosi 19,5 m, szerokość 3,9 m, wyporność nawodna wynosi 136 t, a podwodna 174 t. Zapas pływalności okrętu wynosił 22%. Napęd nowemu okrętowi zapewniał 4 – cylindrowy silnik naftowy, natomiast pod wodą okręt napędzany był przez silnik elektryczny o mocy 50 KM, zasilany z 60 akumulatorów. Problem spalin Lake rozwiązał poprzez zastosowanie 3 metrowej rury wystającej nad pokład. Dzięki takiemu rozwiązaniu okręt mógł pływać w tzw., półzanurzeniu tj. zanurzony do poziomu kiosku. Dodatkowo poprzez kiosk było czerpane powietrze niezbędne dla załogi i pracy silnika. Podczas pływania pod wodą korzystano z zapasów sprężonego powietrza, które wystarczało na przebywanie okrętu pod wodą przez 60 godzin.

Według Simona Lake Protector miał płynąć na powierzchni z prędkością 11 w., natomiast pod wodą z prędkością 7 w. W rzeczywistości w czasie prób osiągnięto prędkość 8,57 w., na powierzchni i zasięg 350 Mm.

Okręt był wyposażony w: iluminatory, właz wejściowy, peryskop, koło sterowe sterów głębokości i kierunku, telegraf maszynowy, pokrętła zaworów, manometry, wskaźniki, kompas. Na okręcie było również wydzielone pomieszczenie dla załogi, w którym mieściło się 6 koi.